[vc_row][vc_column][vc_empty_space][vc_single_image image=”15170″ img_size=”640×370″ add_caption=”yes” alignment=”center” style=”vc_box_rounded”][vc_column_text]

Hong Kong Magazine, 30 wrzesień 2015. Wywiad przeprowadziła: Adrienne Chun

Bokser wagi piórkowej Rex “The Wonder Kid” Tso jest pierwszym profesjonalnym pięściarzem Hongkongu, z rekordem 18 walk i … 18 wygranych. Ostatnio pokonał Australijskiego olimpijczyka Brad “Pocket Rocket” Hore w walce o tytuł w wadze super muszej WBC Asian Boxing Council.

Niepokonany mistrz zaczął boksować profesjonalnie w wieku 24 lat i zwyciężył wiele tytułów wagi piórkowej w ostatnich 4 latach. Rex opowiada Adrienne Chum o zakładaniu rękawic, wyrzeczeń jakie musi dokonywać i najcięższym meczu.

Dorastałem w Tuen Mun (miasto/dzielnica w Nowych Terytoriach). Mam trzech starszych braci.

Boks obecny był w rodzinie. Gdy byłem mały, około 5 lub 6 roku, mój ojciec zaczął uczyć mnie boksu.

Nie wdałem się w żadną walkę w szkole. W rzeczywistości nie byłem prawdziwym fanem boksu, gdy byłem młody, ponieważ byłem leniwy a trening był ciężką pracą. Czułem, że jeśli będę musiał trenować 2 godziny, to będzie zbyt dużo.

Poza tym w boksie jesteś uderzany przez ludzi a ja tego nie lubiłem. Zamiast tego, lubiłem grać w koszykówkę i gry komputerowe.

Lecz od czasu, gdy boks został rodzinnym sportem a mój tata i bracia bosowali, ja także trochę boksowałem.

Byłem kiepski w szkole, więc kiedy ją ukończyłem, nie mogłem znaleźć pracy. Wykonywałem trochę prac fizycznych, jak transport towarów, lecz nie dbałem o to za bardzo, właściwie nie miałem żadnego celu w życiu.

Gdy miałem 18 lub 19 lat, dołączyłem do DEF Boxing (niewielka szkółka bosku w Sheung Wan, BB) jako trener. Dopiero wtedy moje zainteresowanie boksem wzrosło, ponieważ miałem więcej czasu na treningi.

Mój trener Jay chciał przeprowadzić profesjonalną walkę. Spędził wiele czasu wprowadzając boks do Hongkongu. Mieliśmy bokserów z Afryki, którzy mogliby uczestniczyć, lecz on chciał także by lokalni pięściarze się przyłączyli i poprosił mnie bym spróbował.

To była bardzo wyjątkowa szansa, więc powiedziałem jasne, dlaczego nie?

Lecz gdy mecz się zbliżał, robiłem się nerwowy. Byłem zbyt niedbały wcześniej, więc jak mógłbym przeprowadzić profesjonalną walkę.

Jay powiedział, że wyśle mnie na Filipiny na trening, na miesiąc przed walką by, poprawił technikę. Lecz nie byłbym w dobrym stanie, trener mógłby odesłać mnie już pierwszego dnia. To mnie przerażało tego miesiąca.

Nie byłem nawet  pewien czy byłem gotów na trening. Lecz jako, że mecz się zbliżał, robiłem wszystko co trener mi mówił.

Kiedy wyszedłem na ring, wszystko czego się nauczyłem przyszło prosto. Od tego czasu zrozumiałem, że jeśli włożę wysiłek, mogę być lepszy.

Tamtej nocy ponad 300 osób mnie obserwowało, i oni wszyscy wstali by uświetnić moją wygraną. To uczucie było czymś czego nigdy nie doświadczyłem wcześniej. Było to niesamowite. I kochałem to. I zacząłem boksować.

Przez pierwsze półtora roku, pieniądze były problemem. Klub próbował zorganizować jakieś zawody, lecz niewiele osób w Hongkongu interesuje się boksem, więc nie mieliśmy wsparcia.

Musieliśmy jeździć do innych krajów na mecze. Nie mieliśmy dochodu, lecz musieliśmy zdobyć imię i reputację na świecie i wygrać kilka meczy, lub nigdzie byśmy nie doszli.

Najbardziej trudne zawody, na których wystąpiłem były ósme, przeciwko zawodnikowi z Kirgistanu w walce o pas WBC Asia Continental. To była moja pierwsza walka o pas a mój przeciwnik był bardziej doświadczony. Walka trwała 12 rund, najwięcej ze wszystkich do tej pory.

Wcześniej walczyłem tylko w cztero rundowych zawodach. Większoćć bokserów stopniowo idzię od sześciu do ośmiu, później dziesięciu i dwunastu rund, więc to był dla mnie duży skok.

Pierwsze cztery rundy były naprawdę złe. Mój przeciwnik mnie kontrolował cały czas, i za każdym razem uderzałem, odsłaniałem się, co on wykorzystywał.

Po piątej lub szóstej rundzie pomyślałem: “On jest zbyt doświadczony, nie mogę wyrać tej walki.”

Więc zdecydowałem użyć swojej siły i wytrzymałości do walki. Gdy ona mnie uderzał raz, ja uderzałem go trzy razy. Po chwili jego twarz i oczy były opuchnięte a moje prawe oko było opuchnięte.

Lecz w końcu 10 rundy, jego oczy były tak opuchnięte, że były tylko liniami na jego twarzy, nie mógł ich otworzyć. Sędzia przerwał walkę ze względów jego bezpieczeństwa a ja otrzymałem tytuł.

Od czasu gdy zostałem zawodowcem nauczyłem się jak ważna jest dyscyplina. Jeśli ćwiczysz dla zdrowia, odpoczynek jednego dnia by wyjść na miasto z przyjaciółmi jest w porządku. lecz nie możesz tego zrobić jeśli przygotowujesz się do meczu. Każdy dzień opuszczony to jeden dzień więcej treningu twojego przeciwnika.

Kocham jeść i chcę jeść wszystko! Lecz muszę ściśle kontrolować swoją dietę. Wiele razy zrzucałem wagę (przed zawodami), i wiem że jeśli nawet mam trochę czasu na jedzenie i relaks (po zawodach), nie mogę sobie pozwolić na zbyt wiele. Im więcej (wagi) będę musiał zrzucić, tym bardziej będzie mi ciężko!

W ostatnich dniach przed ważeniem, nie mogę nawet pić wody. Gdy jestem spragniony, mogę tylko przepłukiwać gardło.

Kocham ryż, i muszę go jeść codziennie. Jeśli nie jem ryżu, nie czuję się pełen.

Lecz tęsknię za lodami. Uwielbiam każdy smak!

Czasami staję w progu sklepu ze słodyczami i rozglądam się wokół, patrząc na jedzenie.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]